Στην πιο αποκαλυπτική του συνέντευξη, ο αρχισυντάκτης ειδήσεων του Alpha και παρουσιαστής της εκπομπής ντοκιμαντέρ “24 Ώρες”, μιλάει για την πορεία της εκπομπής, την προσωπική του ζωή, ενώ αποκαλύπτει το χωρισμό του αλλά και την ιστορία για τις δυο μητέρες που τον μεγάλωσαν, έπειτα από το χωρισμό των γονιών του.
Διαβάστε απόσπασμα από την συνέντευξη στο περιοδικό “TV Mania” και τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Χάμπαλη.
Θεωρείς ότι οι «24 Ώρες» είναι η εκπομπή που κάνει τη διαφορά στην prime time του Σαββάτου;
Πιστεύω πως οι «24 Ώρες» μπορούν να χαρακτηριστούν ως αυτό που ονομάζουμε εναλλακτική επιλογή. Και αυτό από μόνο του είναι πολύ τιμητικό γιατί ζούμε και την εποχή των reality με τους στημένους «πρωταγωνιστές» που δημιουργούν κακά «πρότυπα».
Ήταν ένα προσωπικό στοίχημα για σένα αυτή η εκπομπή;
Ναι. Γιατί υπήρξαν και άνθρωποι οι οποίοι θεωρούσαν δεδομένη την αποτυχία. Προτού κάνω την πρόταση όμως, είχα διαπιστώσει την ανάγκη του κόσμου να εμβαθύνει, να συγκινηθεί, να προβληματιστεί, να διδαχθεί και πολλές φορές να πάρει θάρρος. Και η μεγαλύτερη επιβράβευση είναι όταν διαπιστώνεις ότι από τους πιο «φανατικούς» τηλεθεατές είναι μικρά παιδιά.
Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο: Είσαι χαζομπαμπάς ή προσπαθείς να διατηρείς ένα άλλο, πιο εναλλακτικό προφίλ;
Είμαι χαζομπαμπάς σε βαθμό «κακουργήματος»! Δεν μπορώ να τους χαλάσω χατίρι αλλά το αξίζουν γιατί είναι ψυχούλες. Θέλω να νιώθουν ότι πέραν από πατέρας τους είμαι και ο καλύτερος τους φίλος τον οποίο θα εμπιστευθούν.
Προσέχεις να μην επαναλάβουν τα λάθη που έκανες εσύ όταν ήσουν παιδί;
Η παιδική μου ηλικία ήταν περιπετειώδης λόγω του χωρισμού των γονιών μου. Όμως, αυτό τελικά εξελίχθηκε θετικά γιατί η ζωή μου έταξε να έχω δύο μάνες τις οποίες υπεραγαπώ. Επίσης απέκτησα την αδελφή που δεν είχα ποτέ. Και αυτό το μεταφέρω και ως μήνυμα στα παιδιά μου. Πως ακόμη και κάτι αρνητικό μπορεί τελικά να εξελιχθεί σε κάτι θετικό. Εκεί που δεν το περιμένεις.
Πώς βίωσες τον χωρισμό των γονιών σου;
Μέσα σε μια απόλυτη μοναξιά και πολλά γιατί. Ήμουν μοναχοπαίδι και δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ. Όμως μεγαλώνοντας και ενήλικας πλέον κατάλαβα πως ήταν η σωστή απόφαση. Άλλωστε η αγάπη μεταξύ γονέων και παιδιών δεν εξαρτάται από τους “τύπους” αλλά από την ουσία.
Στο δικό σου χωρισμό, τα παιδιά σου, είχαν αυτό το δίλλημα να επιλέξουν με ποιο “στρατόπεδο” θα παραταχθούν;
Σε καμία περίπτωση. Και ούτε πρόκειται να νιώσουν ποτέ κάτι τέτοιο εκ μέρους μου. Ξέρω πολύ καλά το αυτό το συναίσθημα και με τίποτα δε θέλω να το ζήσουν. Προσπαθώ με κάθε τρόπο να νιώθουν την αγάπη μου στον υπέρτατο βαθμό με πράξεις καθημερινές και εμπειρίες ζωής που μοιραζόμαστε εντός και εκτός Κύπρου. Την ίδια ώρα με κάθε τρόπο τους λέω ότι πρέπει να προσέχουν, να αγαπούν και να στηρίζουν τη μητέρα τους. Και το νιώθω στη συμπεριφορά τους όταν είμαστε μαζί πως είναι ευτυχισμένοι.
Ήσουνα πιο κοντά με τη μαμά σου παρά με τον μπαμπά σου;
Πέρασα και από τις δύο φάσεις. Μικρό παιδί, «κρεμασμένος» από τη μητέρα μου. Από την εφηβεία και έπειτα «κόλλησα» με τον πατέρα μου. Έναν άνθρωπο που έχασα νωρίς και μου λείπει καθημερινά.
Τι σου λείπει περισσότερο από τον πατέρα σου;
Ο πατέρας μου ήταν ένας πνευματικός άνθρωπος. Φιλόλογος μεν, με πρακτικό μυαλό δε. Μου λείπει η αγάπη του, η στήριξη του και οι συμβουλές του σε κάθε μου βήμα.
Τι έχεις να θυμάσαι από αυτόν;
Την αξιοπρέπεια του ακόμη και τις τελευταίες του μέρες. Ο πατέρας μου “έφυγε” από καρκίνο στο πάγκρεας μόλις είχε αφυπηρετήσει και μόλις σε 1,5 μήνα από τη διάγνωση. Μου είχε πει χαρακτηριστικά: “Μάλλον θα ταξιδέψω σύντομα… Αλλά δεν έχω παράπονο από τη ζωή”. Έντονα θυμάμαι το γεμάτο του χαμόγελο και τα πράσινα του μάτια.
