Είχαμε κλείσει τον Κώστα Βουτσά για συνέντευξη και φωτογράφηση για το Life& Style το καλοκαίρι του 2009 και είχαμε όλοι ενθουσιασμό που θα γνωρίζαμε από κοντά ένα από τα τελευταία μεγάλα είδωλα του ελληνικού κινηματογράφου. Όπως σχεδόν όλοι της μαγικής γενιά του Φίνου, ο Κώστας Βουτσάς είχε αυτή τη χαρισματική ικανότητα να ανταποδίδει την οικειότητα που ένιωθες για αυτόν καθώς τον γνώριζες μέσα από την οθόνη από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Σε αντιμετώπιζε με μια αφοπλιστική αμεσότητα και φιλική διάθεση σαν να σε γνώριζε εξίσου καλά και εκείνος.
Στο φακό της Ιωάννας Τζετζούμη για το Life&Style
Στο δρόμο για τη φωτογράφηση, κάθισε μπροστά δίπλα στον οδηγό του βαν, τον Νικόλα μας από την Αφρική με τα ράστα μαλλιά του και το φοβερό gangsta στυλ του. Κάποια στιγμή ο Νικόλας ρώτησε τον οδηγό ενός διερχόμενου αυτοκινήτου αν είμαστε στο σωστό δρόμο. Εκείνος αντί να απαντήσει μαρσάρισε και έφυγε. «Σε είδε μαύρο και φοβήθηκε!» του λέει ο Βουτσάς με το politically incorrect χιούμορ της παλιάς σχολής και το χαρακτηριστικό γέλιο του. Αμέσως μετά, με τον πιο γλυκό τρόπο γυρίζει και του λέει, «με συγχωρείς αγόρι μου που είπα σαχλαμάρα, δεν ήθελα να πω κάτι που να σε προσβάλει..»
Μερικές από τις ιστορίες που διηγήθηκε αργότερα εκείνη την ημέρα:
«Στην Αθήνα γεννήθηκα, αλλά μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη, οπότε νοιώθω Θεσσαλονικιός. Ο πατέρας μου που ήταν εργοδηγός και πήγε Θεσσαλονίκη για να φτιάξουν το δρόμο από το Λευκό Πύργο ως τα Μνήματα. Μας βρήκε ο πόλεμος και έτσι μείναμε εκεί. Εκεί τέλειωσα το σχολείο. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνω ηθοποιός. Ήμαστε πολύ φτωχή οικογένεια και ήθελα να κάνω κάτι που να μου αποφέρει χρήματα για να βοηθήσω το σπίτι μου. Βέβαια βοηθούσα ούτως ή άλλως, πούλαγα τσιγάρα, κάρβουνα στην πλατεία Δικαστηρίων έκανα διάφορες δουλειές και έδινα τα χρήματα στη μητέρα μου. Ήθελα να γίνω γεωπόνος ή χημικός.
Το θέατρο προέκυψε. Δεν είχα άλλωστε ιδέα, μόνο κινηματογράφο έβλεπα…”
Mε την αδελφή του Νίτσα στην έκθεση Θεσσαλονίκης το 1954.
“Έκανα όμως αθλητισμό, βάρη μονόζυγο, ώρες ατέλειωτες. Πήγα λοιπόν σε μια κατασκήνωση που με έστειλε ο προπονητής μου για να ετοιμαστώ για κάτι αγώνες και εκεί έπαιζαν θέατρο. Εγώ λοιπόν τους κορόιδευα, τους έλεγα, «έτσι παίζουν τον μεθυσμένο;» και ούτω καθ εξής. Ώσπου μου είπαν, αν μπορείς καν το εσύ καλύτερα. Το έκανα λοιπόν και τους άρεσε. Είχε μεγάλη επιτυχία, φωνάξαμε μάλιστα και ανθρώπους της Μηχανιώνας να δουν την παράσταση και τους άρεσε πολύ.
Μετά γύρισα στη Θεσσαλονίκη και το ξέχασα. Ο άνθρωπος που έκανε την παράσταση, ο Τάκης ο Τζουμάκας με πίεσε και με πήγε σε σχολή υποκριτικής, από την οποία όμως έφυγα μέχρι που ήρθαν οι άνθρωποι που είχαν τη σχολή, έπιασαν τους γονείς μου και τους είπαν ότι έχω ταλέντο και έτσι βγήκα στο θέατρο…
Στην Αθήνα με κατέβασε η Καλή Καλό το 1953. Παίξαμε στο Περοκέ και από εκεί πήρα φόρα. Είμαι στο θέατρο 61 χρόνια και είμαι 77 ετών. Εργάζομαι πολύ όμως και η εργασία σε ξανανιώνει (γέλια).Πρέπει να είμαι συνέχεια στο θέατρο. Αν δεν παίζω μου ανεβαίνει πυρετός, αρρωσταίνω. Από το 48 παίζω συνέχεια, χειμώνα καλοκαίρι»
.
«Είχα παίξει στην «Αλίκη στο Ναυτικό» και σε μία ταινία με το Χατζηχρήστο και μετά ήρθε ο «Κατήφορος». Κάναμε παρέα με τη Σπεράντζα με τον Δαλιανίδη και μου είχε διαβάσει το σενάριο. Μου άρεσε πολύ ο ρόλος αλλά δεν ήταν για να τον παίξω εγώ. Χάρη στον Νίκο Κούρκουλο το έπαιξα. Στην αρχή τον ρόλο του Κούρκουλου τον είχε άλλος ηθοποιός μικρότερος. Όταν έβαλαν όμως τον Νίκο, ταίριαζα ηλικιακά και έτσι πήρα το ρόλο.
Στην πρεμιέρα της ταινίας «Ο Κατήφορος» ο Παντελής Ζερβός και ο Περικλής Χριστοφορίδης πλαισιώνουν τα νέα αστέρια που ανέδειξε η ταινία, τον Νίκο Κούρκουλο, τη Ζωή Λάσκαρη και τον Κώστα Βουτσά που είδαν τις καριέρες τους να απογειώνονται χάρη στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη.
“Την επιτυχία την απολαύσαμε. Πηγαίναμε στους κινηματογράφους, παρουσιάζαμε την ταινία, μας σταματούσαν στο δρόμο.
Ήμασταν πολύ τυχεροί που παίξαμε στο Φίνο. Ήμαστε μια οικογένεια, με πατέρα το Δαλιανίδη που μας είχε διαλέξει. Όλοι καλοί ηθοποιοί, καλοί συνεργάτες. Δεν είχαμε ανταγωνισμό μεταξύ μας.”
“Της Αλίκης πρέπει να της κάνουν άγαλμα, μας ανέβασε τους μισθούς, μας έφτιαξε τη δουλειά μας. Δεν ζήλευε κανένα και βοηθούσε όλα τα κορίτσια στο θέατρο.Μέχρι σήμερα μιλάμε με το Φαίδωνα Γεωργίτση, τη Μάρθα Καραγιάννη, τον Τζανετάκο έχω χάσει λίγο. Τις προάλλες είχαμε βγει με το Γιάννη Δαλιανίδη και τη Μάρθα.”
«Από το Φίνο έφυγα για τα οικονομικά. Ήμουν μια φορά στο φουαγέ όπου μαζευόμασταν όλοι και μιλούσαμε με τον Φίνο. Καθόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλο, μας χώριζε το γραφειάκι που είχε εκεί. Χτυπά το τηλέφωνο «Κύριε Φίνο» λέει ο θυρωρός «είναι ο κύριος Χατζηχρήστος» -«Δεν είμαι εδώ, πες του, δεν είμαι εδώ» . Σκέφτηκα. ότι του το λέει επειδή μιλούσαμε εμείς. Περνάνε δέκα λεπτά. Ξαναχτυπά, πάλι ο Χατζηχρήστος -«Δεν είμαι εδώ να του πεις.». Ήταν μια χρονιά που ο Χατζηχρήστος που είχε παλιότερα κάνει μεγάλες επιτυχίες στο Φίνο, είχε γυρίσει πολλές ταινίες και είχε πέσει λίγο.
Σκέφτηκα τότε «δεν θα σε αφήσω να μου το κάνεις αυτό εμένα». Έπαιρνα τότε διακόσιες πενήντα χιλιάδες την ταινία, και ήρθε ο Παπαμιχαήλ και του δώσανε περισσότερα. Βρήκα και εγώ αυτό σαν πρόσχημα και πήγα στον Κώστα Καραγιάννη και μου έδωσε τριακόσιες πενήντα χιλιάδες την ταινία. Πολλά λεφτά για εκείνη την εποχή. Κι έτσι έσπασα το συμβόλαιο και πήγα στον Καραγιάννη.»
Κώστας Καρράς, Έλενα Ναθαναήλ, Νίκος Δαδινόπουλος και Κώστας Βουτσάς σε νυχτερινή έξοδο το 1983.
«Υπάρχουν ηθοποιοί που χαθήκανε που αυτοκτόνησαν επειδή κάποια στιγμή σταμάτησε να χτυπάει το τηλέφωνο για δουλειά. Εγώ ευτυχώς αυτό δεν το ένιωσα.
Δεν ήμουν καριερίστας, να πάρω τηλέφωνο τους δημοσιογράφους, να συναντηθώ με παραγωγούς. Δεν έκανα τέτοια. Απλά μου έρχονταν τα πράγματα βολικά. Πρόσεχα να μη φθαρώ.”
Όλοι αγαπούσαν τον Κώστα Βουτσά για το χιούμορ, την απλότητα και την καλή του καρδιά:. Στη φωτογραφία από την κοσμική στήλη του περίφημου «Ιάκχου»- Ζάχου Χατζηφωτίου στον «Ταχυδρόμο» των 80s, ο δημοφιλής ηθοποιός, με το το πάντα εγκάρδιο γέλιο του, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας χαρούμενης συντροφιάς που απαρτίζεται από τον Κώστα Καρρά, τον Δάκη, τον Αργυρή Παπαργυρόπουλο, τη Μαριάννα Τόλη και τον σύνοδο της.
“Για να υπάρχω πρέπει να γίνομαι μαθητής, και όχι δάσκαλος. Μαθητής του νέου ηθοποιού, του νέου σκηνοθέτη. Αν μείνω κλειστός στο καβούκι μου θα‘μαι τελειωμένος. για το ράφι. Με λένε μύθο και θρύλο και θυμώνω. Σιγά το πράγμα που έχω κάνει σε μερικά έργα έπαιξα καλά. Αν με πεις θρύλο με βάζεις στο ράφι και λες να ο μύθος να η αντίκα! Εγώ θέλω να είμαι μέσα στα πράγματα…»
Μιχάλης Αργυρόπουλος
Φωτό: Αρχείο Life&Style
