Συγκινεί ο ηθοποιός και συμμετέχων της εκπομπής “Δώσε Βάση!” του Alpha Κύπρου, που προβάλλεται κάθε Σάββατο στις 22.20, με τις αναμνήσεις του από τον πόλεμο και την εισβολή το 1974.
Τότε ήταν τεσσάρων ετών και ακόμα θυμάται το γάλα από το μπιμπερό που έπινε καθώς έφευγε από το σπίτι του, τις στιγμές στο αντίσκηνο αλλά και όλα όσα πέρασαν.
Διαβάστε απόσπασμα από την συνέντευξη του στο ‘”TV Mania” και τον Κωνσταντίνο Χάμπαλη.
Πώς βίωσες εκείνη την εποχή;
Είμαι γέννημα του 1970. Έζησα απότομες αλλαγές στη ζωή μου. Όχι, φυσικά όπως εκείνες που έζησαν οι γονείς μου, χωρίς ρεύμα. Η δική μου γενιά βίωσε άλλες κοινωνικές καταστάσεις. Από τη μαυρόασπρη τηλεόραση περάσαμε στην έγχρωμη κι από το ένα τηλέφωνο που υπήρχε στο καφενείο του χωριού ξαφνικά βρεθήκαμε να έχει ο καθένας το δικό του. Και μάλιστα, θυμάμαι, προτού αποκτήσουμε τη δική μας τηλεφωνική συσκευή, στα Λύμπια, το μοναδικό τηλέφωνο που υπήρχε ήταν στον πλατεία του χωριού. Πιτσιρίκι που ήμουν, οι γονείς μου με έστειλαν μια μέρα στο καφενείο να περιμένω τηλεφώνημα από τον γιατρό της ξαδέλφης μου που θα γεννούσε στη Λευκωσία. Ενώ ο γιατρός με ενημέρωνε ότι γέννησε κόρη, εγώ, άκουσα αγόρι. Χαρούμενος όπως ήμουν φώναζα σε όλο το χωριό μέχρι να πάω στο σπίτι ότι η ξαδέλφη μου γέννησε γιο. Μπορείς να αντιληφθείς την πλάκα που έπαθαν όλοι -κι εγώ μαζί- μόλις έμαθαν ότι το αγόρι ήταν κόρη.
Θα έλεγες ότι έζησες μια περιπετειώδη, «γεμάτη» ζωή;
Εκείνοι που έζησαν και ένιωσαν τη φτώχεια που επέφερε ο πόλεμος του 1974 -κι όχι μόνο- ναι, είχαν μια περιπετειώδη, γεμάτη ζωή. Κι εγώ ήμουν ανάμεσα σε εκείνους.
Πόσων χρονών ήσουν εκείνη την περίοδο;
Ήμουν μόλις τεσσάρων ετών. Παρόλο που ήμουν ένα μωρό στην αγκαλιά της μάνας μου, θυμάμαι τα πάντα.
Τι θυμάσαι περισσότερο;
Τα αντίσκηνα που μέναμε, τη σκιά από τα λεμονόδεντρα κάτω από τα οποία κοιμόμασταν. Θυμάμαι που έπρεπε να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας στα Λύμπια κι εγώ κρατούσα το μπιμπερό μου στα χέρια και έπινα το γάλα μου. Ακόμα, νιώθω τη γεύση του στο στόμα μου.
Δύσκολα χρόνια…
Πολύ δύσκολα, αλλά δεν στερηθήκαμε τίποτα. Παρά τη οικονομική δυσκολία που υπήρχε εκείνη την περίοδο, ο πατέρας και η μάνα μου, δεν επέτρεψαν ποτέ να λείψει κάτι από το σπίτι μας, ως προς τα βασικά αγαθά. Ακόμα κι εκείνη τη μικρή σοκολάτα γάλακτος που μου αγόραζε κάθε Σάββατο η μάνα μου όταν πήγαινε για ψώνια στον μπακάλη, δεν μου έλειψε, την είχα. Είχαμε όλα όσα μπορούσαμε, βάσει συνθηκών, για να είμαστε καλά.
Ο καιρός περνάει, τα χρόνια φεύγουν και οι αναμνήσεις μένουν.
Δεν μένουν απλά. Είναι εκεί να μου θυμίζουν όλα όσα μου έχουν διδάξει γι’ αυτό που είμαι σήμερα. Ένας νέος στην ηλικία των 50.
