Η παραολυμπιονίκης Αλεξάνδρα Σταματοπούλου μίλησε στο “Πρωινό” για το σύνδρομο που πάσχει, τον χαμό της μητέρας της και το γεγονός ότι άλλαξε σχολείο λόγω της αναπηρίας της.
Η Αλεξάνδρα κατόρθωσε να λάβει το χάλκινο μετάλλιο στο Τόκιο, κάτι που έκανε υπερήφανους τους Έλληνες, ενώ κατά τη διάρκεια της συνέντευξής της στη Φαίη Σκορδά και στον Γιώργο Λιάγκα ανέφερε ότι είναι υιοθετημένη, ότι ξεκίνησε τον πρωταθλητισμό στα 21 της, ενώ ο επόμενος στόχος της είναι η συμμετοχή της στους επόμενους Παραολυμπιακούς.
«Το σύνδρομο από το οποίο πάσχω, στα ελληνικά είναι ο “δίσκαμπτος άνθρωπος”. Δεν γεννήθηκα έτσι. Στα 14 άρχισαν τα συμπτώματα. Έλαβα μια αγωγή που δε φάνηκε να βοηθάει, υπήρχε γενικά μια άγνοια για την πάθηση. Είχα καψίματα, μουδιάσματα στα χέρια, εύκολες πτώσεις… Προσπαθούσα να πω τι έχω. Το ανέφερα στους γονείς μου. Το κατανόησαν οι άνθρωποι γιατί έβλεπαν ότι κάτι διαφορετικό έχω», δήλωσε για αρχή.
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, όμως, αναφέρθηκε στις πολλές επισκέψεις της σε γιατρούς και στα συναισθήματα που της γεννιόντουσαν κατά την εφηβεία της λόγω της πάθησής της. «Πηγαίναμε σε γιατρούς που τότε δε γνώριζαν την πάθηση και μου έλεγαν ότι ίσως είναι και του μυαλού μου, γιατί ήμουν και στην εφηβεία. Είναι λίγο βάρβαρο γιατί στην εφηβεία το μόνο που δε σκέφτεσαι είναι αν έχεις πάθηση ή όχι. Σε νοιάζει μόνο να περνάς καλά, να κάνεις αυτά που θες και να εξελίσσεσαι. Όταν ξεκίνησαν τα συμπτώματα, το έλεγα. Μετά από ένα στάδιο, όταν έλαβα μια αγωγή κορτιζόνης σταμάτησα να τα λέω γιατί δεν ήθελα να ακούω ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο και ότι είναι του μυαλού μου. Δεν μπορούσα να περπατήσω κανονικά, φορούσα νάρθηκες. και είχα ξεκινήσει φυσικοθεραπείες ώστε να βελτιώσω την κίνησή μου. Ένας στο ένα εκατομμύριο πάσχει από αυτή την πάθηση. Το 2011 υπήρξε μεγάλη έξαρση των συμπτωμάτων. Αδράνησαν οι μύες μου σε όλο το σώμα. Δεν είχα πλέον μυικό σύστημα. Χρειάστηκε να μείνω αρκετό καιρό στο νοσοκομείο μέχρι να γίνει η διάγνωση. Εκ τότε κάνω πλασμαφαιρέσεις. Χρησιμοποιώ κυρίως το αμαξίδιο αλλά και νάρθηκες ή πατερίτσες».
Παράλληλα, αναφέρθηκε στη βοήθεια των γονιών της και αναφέρθηκε στην υιοθεσία της: «Η μητέρα μου έφυγε πριν πέντε μήνες, ο πατέρας μου με βοηθά σε ότι μπορεί. Δεν ήθελα να δυσκολεύω τη ζωή των γονιών μου αλλά και τη δική μου γι’ αυτό κάποια στιγμή σταμάτησα να λέω τα συμπτώματα. Επειδή είχα την αναπηρία χρειάστηκε να αλλάξω σχολείο… Για μένα το δύσκολο δεν ήταν να αλλάξω πράγματα στη ζωή μου αλλά η αμφισβήτηση που βίωνα. Όταν βγήκε η διάγνωση αισθάνθηκα ανακούφιση. Είμαι υιοθετημένη και γι΄ αυτό θαυμάζω και τη μητέρα και τον πατέρα μου. Έκανα μια πάρα πολύ όμορφη κίνηση. Δεν γνωρίζω τους βιολογικούς μου γονείς γιατί ζούσα σε ίδρυμα. Γεννήθηκα στη Ρουμανία».