Το βράδυ της Τετάρτης (21/5), η Καρολίνα Πελενδρίτου – η γυναίκα-σύμβολο για τον αθλητισμό και Παραολυμπιονίκης που έχει γράψει ιστορία – παραχώρησε μια καθηλωτική συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη και την εκπομπή «Πρωταγωνιστές».
Η «πριγκίπισσα της πισίνας», όπως έχει χαρακτηριστεί, μίλησε για τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας της, τις σκληρές δοκιμασίες, τον αγώνα με την όρασή της, αλλά και την πιο συναισθηματικά φορτισμένη της περίοδο, όταν σκεφτόταν ακόμα και να εγκαταλείψει.
«Η πιο μεγάλη μου στιγμή θεωρώ πως είναι στην Αθήνα, το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο. Οι πρώτοι μου Παραολυμπιακοί αγώνες, 18 χρονών, ήμουν κοριτσάκι, το βίωσα πολύ έντονα. Το να ακούς τον εθνικό σου ύμνο μέσα στη χώρα σου, γιατί Ελληνίδα θεωρώ ότι είμαι. Επίσης, το Παρίσι! Το Παρίσι, με το αργυρό και το χάλκινο, γιατί τα κατέκτησα σε δύσκολες συνθήκες», είπε συγκινημένη.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν παρέλειψε να παρατηρήσει: «Δεν ήσουν ψυχολογικά πολύ καλά τότε», με την Καρολίνα να απαντά:
«Είχαμε σκεφτεί να εγκαταλείψω. Και ψυχολογικά αλλά προέκυψαν και προβλήματα τότε, είχα κορωνοϊό και τα λοιπά. Όμως ήταν ένας στόχος που δούλευα τέσσερα χρόνια και τότε το σκεφτόμουν ως τους αγώνες με τους οποίους θα κλείσω την καριέρα μου. Ήταν αυτό που με κρατούσε. Ότι μια τόσο μεγάλη πορεία δεν θα ήθελα να κλείσει άδοξα, με μία απουσία.
Σκέφτηκα ότι θα μπω στην πισίνα για να διεκδικήσω κάτι που αξίζει στην προσπάθειά μου και στην πορεία μου. Γενικότερα θεωρώ ότι στη ζωή ό,τι κατακτάς κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες δεν το ξεκάνεις ποτέ, χαράζεται μέσα σου.
Ήμουν στο βάθρο, στα 38 μου, για ένα αργυρό και ένα χάλκινο μετάλλιο. Έτσι κι αλλιώς ένα δύσκολο επίτευγμα, με κορίτσια που θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μου… Οπότε αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλη ήταν η ικανοποίηση».
Αναφερόμενη στη σταδιακή απώλεια της όρασής της, η εξομολόγηση της συγκλονίζει:
«Ήταν κάτι που εξελίχθηκε σταδιακά, όμως έχω αναπτύξει άλλες αισθήσεις τόσα χρόνια και έχω νομίζω πολύ καλή αντίληψη. Κινούμαι πολύ γρήγορα για την όραση που έχω. Μέχρι τα 9 μου έβλεπα κανονικά! Δεν το θυμάμαι όμως! Δεν έχω σκηνές, δεν θυμάμαι πώς είναι. Δεν έχω εικόνες. Δυο – τρεις μόνο.
Η μία είναι ότι κάθομαι στο θρανίο στο σχολείο και βλέπω τις καρτέλες που γράφει “αυγό”. Τις μέρες που άρχισε να χάνεται το φως δεν τις θυμάμαι ξεκάθαρα. Θυμάμαι απλά ότι μεταφέρθηκα στο πρώτο θρανίο. Εντός ολίγων ημερών καταλάβαμε ότι δεν είναι κάτι περαστικό και άλλαξαν τα δεδομένα της ζωής μου».