Η Σοφία Βογιατζάκη, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα On Time αναφέρθηκε – μεταξύ άλλων – στην απώλεια των γονιών της και στις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως προς τη διαχείριση του πένθους.
Όταν ρωτήθηκε ποια ήταν η πιο δύσκολη προσωπική της στιγμή, εκείνη εξομολογήθηκε πως και οι δύο απώλειες, του πατέρα και της μητέρας της, τη σημάδεψαν. Είπε πως εργαζόταν στο θέατρο και κατά τους δύο θανάτους και θυμήθηκε ότι της είχαν προτείνει να ακυρωθεί η παράσταση, όμως η απάντησή της ήταν κατηγορηματική: δεν υπήρχε περίπτωση να μείνει στο σπίτι, γιατί ένιωθε ότι κάτι τέτοιο θα την οδηγούσε στην κατάρρευση. Τόνισε ότι είχε ανάγκη να βρίσκεται στη σκηνή, καθώς το θέατρο λειτουργούσε για εκείνη λυτρωτικά, σχεδόν ψυχοθεραπευτικά. Εξήγησε ότι, ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή ενός ηθοποιού, οι δύο ώρες της παράστασης τον απομακρύνουν από την καθημερινότητα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους θεατές. Μέσα από το φίλτρο του ρόλου και τις απαιτήσεις της σκηνής, ο ηθοποιός – όπως είπε – μπορεί για λίγο να ξεφεύγει από το προσωπικό του βάρος.
Μιλώντας για τη μητέρα της, με την οποία είχε ζήσει περισσότερα χρόνια και η οποία έφυγε από τη ζωή πριν από πεντέμισι χρόνια, παραδέχτηκε πως βίωσε κατάθλιψη και ίσως – όπως είπε – να τη βιώνει ακόμη. Διηγήθηκε ότι τη στιγμή της απώλειας βρισκόταν σε γύρισμα στην Κύπρο και δεν πρόλαβε να περάσει όλα τα στάδια του πένθους. Επισήμανε πως τίποτα δεν είναι πια το ίδιο και ότι από τη στιγμή εκείνη και μετά, η χαρά δεν μπορεί να είναι ποτέ απόλυτη, καθώς μέσα της υπάρχει πάντα το στοιχείο της απώλειας. Αναφέρθηκε όχι μόνο στους γονείς της, αλλά και σε άλλα αγαπημένα οικογενειακά και φιλικά πρόσωπα που έχουν φύγει, τονίζοντας ότι η θλίψη υπάρχει πάντα – με αυτή για τη μητέρα της να είναι η πιο έντονη. Εξέφρασε, τέλος, την πεποίθηση πως όταν λέμε ότι «ουδείς αναντικατάστατος», υπάρχει μία εξαίρεση: μόνο η μητέρα είναι πραγματικά αναντικατάστατη, όταν πρόκειται για μια καλή μητέρα – όπως ήταν η δική της.
