Ο αγαπημένος show man σε μια εξομολόγηση καρδιάς μιλά στο Hello.gr για όσα τον δίδαξε η ζωή και παραδίδει μαθήματα ισορροπίας.
Από τον Γιάννη Βίτσα.
“Έχω γλιτώσει χιλιοστά από το να με σκοτώσει αυτοκίνητο στην Πάτρα ενώ ήμουν πιτσιρικάς. Με άγγιξε σα ξυράφι και γλύτωσα. Άλλη μία φορά επίσης σώθηκε η ζωή μου από θαύμα”.
Αυτή την περίοδο δημιουργείς στο Θέατρο Άλσος το «Έλα μια Βόλτα… Ζω Για Σενα Summer Edition» για 20 μοναδικές παραστάσεις από τις 15 Ιουλίου. Ειδικά τη δεδομένη στιγμή το κοινό έχει ανάγκη να ψυχαγωγηθεί και να γελάσει
Ένας από τους λόγους που αποφάσισα να κάνω θέατρο ήταν αυτός ακριβώς. Πρέπει να σου πω ότι το Άλσος έχει τρεις εισόδους. Τηρούνται όλα τα πρωτόκολλα και οι αποστάσεις γιατί είναι ένα θέατρο που χωρά 2.000 άτομα και θα έχει το μάξιμουμ πεντακόσιους θεατές. Είναι πολύ τιμητικό να βρίσκομαι στο ωραιότερο θέατρο της Ελλάδας σ’ αυτό το καλοκαιρινό παλάτι το Άλσος, έναν ιστορικό χώρο που σπουδαίοι καλλιτέχνες από τον Χάρυ Κλυν έως τον Οικονομίδη έχουν εμφανιστεί ανά τα χρόνια. Υπάρχουν μνήμες και μυρωδιές σημαντικών καλλιτεχνών εδώ. Πιστεύω ότι είναι υποχρέωσή μας να είμαστε όλοι στην πρώτη γραμμή αυτή την περίοδο, όσος κόσμος και αν έρθει. Δε μετρά το «εγώ» τη δεδομένη στιγμή. Θα είμαστε εκεί για όσους έρθουν. Δε με απασχολεί καθόλου αν είναι δύο, τρία ή εκατό άτομα. Εγώ θα είμαι εκεί για να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Είναι μία άλλη συνθήκη τώρα και έχουμε την υποχρέωση να είμαστε παρόντες.
Ακόμα και όταν κάνεις την μεγαλύτερη επιτυχία στη σκηνή θες να απευθύνεσαι ξεχωριστά στον κάθε θεατή.
Χαίρομαι που το λες γιατί έτσι είναι. Δεν έχω πελατειακή σχέση αλλά βαθιάς αγάπης και διαρκείας με τους θεατές. Και αυτό συμβαίνει γιατί το νήμα που μας δένει είναι ουσιαστικό αληθινό και έχει κατακτηθεί και από τις δύο πλευρές.
Τι άλλαξες αυτό το τελευταίο τρίμηνο του εγκλεισμού στη ζωή σου;
Προσωπικά πιστεύω πώς κάθε καλλιτέχνης που αγαπάει τη δουλειά και τον εαυτό του έχει ανάγκη ένα διάστημα απομόνωσης. Εγώ έκανα μία βουτιά μέσα μου αλίευσα νέα πρόσωπα, έψαξα τι θέλω από εμένα, τους ανθρώπους, την τέχνη μου. Δε μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Σαφέστατα υπάρχουν κάποια στάνταρ πράγματα που πάντοτε γυαλίζω και παρουσιάζω με ένα διαφορετικό τρόπο. Αυτή όμως είναι η βαθιά αγωνία μου.
Δεν έχω κάτι χειρότερο στη ζωή μου από την έπαρση και το καβάλημα. Ίσως αυτό να είναι μία άμυνα για να μην πάω στο άλλο άκρο. Φωτίστηκα από τόση αγάπη από το κοινό μέσα στα χρόνια όμως που κατάλαβα ότι μπορείς να είσαι ταπεινός και παράλληλα να έχεις τη δύναμη να δεχθείς αυτό το φως. Θεωρώ μεγάλη αρετή το να είσαι ταπεινός.
Τι αλίευσες αυτή τη φορά;
Κατάλαβα τα πράγματα που με μπλοκάρουν και ευρύτερα μπλοκάρουν την επικοινωνία με τους γύρω μου.
Τι σε μπλοκάρει;
Πράγματα πιο βαθιά και ουσιαστικά αναφορικά με το πώς βλέπω τον εαυτό μου.
Δήλωσες στο παρελθόν ότι πίστευες πως δεν αξίζεις την αγάπη, ή το ότι είχες κόμπλεξ κατωτερότητας.
Έχω ένα τεράστιο τρόμο. Μην ψωνιστώ. Δεν έχω κάτι χειρότερο στη ζωή μου από την έπαρση και το καβάλημα. Ίσως αυτό να είναι μία άμυνα για να μην πάω στο άλλο άκρο. Φωτίστηκα από τόση αγάπη από το κοινό μέσα στα χρόνια όμως που κατάλαβα ότι μπορείς να είσαι ταπεινός και παράλληλα να έχεις τη δύναμη να δεχθείς αυτό το φως. Θεωρώ μεγάλη αρετή το να είσαι ταπεινός. Έχω συναντήσει σπουδαίους ανθρώπους τη Vanessa Redgrave, τη Liza Minnelli, τη Νανά Μούσχουρη, το Μάριο Φραγκούλη που ήταν τόσο απλοί και ταπεινοί. Ήταν μάθημα για εμένα.
Γιατί θεωρούσες ότι δεν σου αξίζει η αγάπη; Ήσουν ως παιδί απομονωμένος; Δέχθηκες bullying ;
Όχι. Οι γονείς μου ήταν πολύ αυστηροί αλλά ταυτοχρόνως και πολύ εντάξει. Αυτή η αυστηρότητα που είχα και η πειθαρχία, τόσο από την ενόργανη και το στίβο, όσο και από το σπίτι μου δημιούργησε την εντύπωση ότι πρέπει να αποστασιοποιηθώ από τις χαρές. Έπαιρνα την αγάπη με σταγονίτσες.
Σε βοήθησε η ψυχοθεραπεία να αλλάξεις τον τρόπο που λειτουργούσες;
Ναι. Έκανα ψυχοθεραπεία πολλά χρόνια πριν -όχι μόνο για αυτό- αλλά και για να είμαι καλύτερος στην τέχνη μου ακολουθώντας τη συμβουλή του Ανδρέα Βουτσινά που μου έλεγε ότι όλοι οι ηθοποιοί στο Αctors Studio έκαναν ψυχανάλυση τονίζοντας μου «Πώς μπορείς εσύ να κάνεις 300 προσωπικότητες και να επιστρέφεις στον εαυτό σου; Θέλεις ένα διάδρομο προσγείωσης». Ήταν μέντορας και δάσκαλός μου και είμαι πολύ τυχερός που τον συνάντησα. Νομίζω ότι φοβόμουν την αγάπη γιατί δεν ήξερα πώς να τη διαχειριστώ. Επειδή ήταν λίγο σπαρτιατική η αθλητική ζωή μου έπρεπε να κρατώ απόσταση από τις απολαύσεις. Οπότε είχα ένα στερητικό σύνδρομο και είχα πείσει τον εαυτό μου ότι δεν θα χαρώ. Επέτρεπα να γεύομαι σταγονίτσα –σταγονίτσα την αγάπη. Ουσιαστικά αυτό άλλαξε τα τελευταία χρόνια μετά την πρώτη περιοδεία που πήγαινα σε γεμάτα θέατρα με πέντε-έξι χιλιάδες κόσμου σε όλη την Ελλάδα. Δεν πίστευα ότι με ήξεραν. Για να κάνεις περιοδεία πρέπει να είσαι ή πολύ γνωστός από ένα σίριαλ ή τραγουδιστής με δίσκους. Δεν είχα φανταστεί ότι θα υπήρχε αυτή η αντίδραση. Θυμάμαι ότι πήγαινα σε θέατρα που δεν ήξερα καν την χωρητικότητα. Μου έλεγαν οι φίλες μου «Πόσους χωράει εκεί και τους απαντούσα «Δεν ξέρω. Όπου μου πούνε παίζω». Όταν έβλεπα τα γεμάτα θέατρα έλεγα «Κλείσε τα μάτια και προχώρα». Εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι έπρεπε να ανοίξω χώρο να δεχτώ όλο αυτό το δώρο γιατί θεωρώ ότι είναι άδικο, αχάριστο, άγριο για τον εαυτό σου να μην ανοίγεις την πόρτα στη χαρά ενώ τόσος κόσμος σου λέει «Σ αγαπώ».
Ποιον άλλο φόβο σου δεν έχεις διαχειριστεί έως σήμερα;
Δε φοβάμαι πια γενικά. Δε νομίζω ότι εξυπηρετεί κάτι. Το μόνο ίσως είναι η αρρώστια και το να μη μπορώ να έχω μία ωραία ζωή. Δεν το εύχομαι σε κανέναν άνθρωπο. Θα ήθελα όλοι να είναι υγιείς και χαρούμενοι. Πιστεύω ότι αν είσαι ανοιχτός και δεκτικός στην αφθονία της ζωής όλα μπορούν να έρθουν.
Είναι πολύ ωραίο να έχεις ένα ακριβό αυτοκίνητο και κοιλιακούς αλλά να ισορροπούν με τον εγκέφαλο και το πνεύμα σου. Ζούμε για με την αγωνία του φαίνεσθε μόνο. Είναι τόσο κακό να υποτιμούμε τους εαυτούς μας.
Τι άλλο έμαθες από την ψυχοθεραπεία;
Έμαθα ότι πρέπει να αγαπώ τον εαυτό μου όταν πέφτει, όταν σηκώνεται, όταν είναι αδρανής. Να δίνω χώρο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Ότι έχω δικαίωμα να είμαι τα πάντα και καλός και κακός και μέτριος γιατί στη ζωή δεν είσαι ένα πράγμα αλλά αναμετράσαι με πολλούς ρόλους. Είσαι φίλος, σύντροφος, εραστής, γιος , πατέρας, νονός, θείος και πάντα αγωνίζεσαι να είσαι καλύτερος… Δεν πιέζω πια τον εαυτό μου για τίποτα.
Κλείνεις σχεδόν 30 χρόνια πορείας. Μια ολόκληρη ζωή.
Δεν έχω σταματήσει να δουλεύω όλα αυτά τα χρόνια. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι έχει περάσει τόσος καιρός. Είναι τόσο τιμητικό. Όταν ήρθα στην Αθήνα και βγήκα σε κάποια club χάρη στον Μιχάλη Ασλάνη και τη Ρούλα Κορομηλά να κάνω την πλάκα μου δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα μου δίνονταν από το Θεό αυτή η διαδρομή. Νομίζω ότι είμαι ένας ντροπαλός άνθρωπος όσο κι αν δεν φαίνεται. Ποτέ δεν επιδίωξα να είμαι πρωταγωνιστής ή εξώφυλλο. Με ενδιέφερε μόνο να κάνω τον κόσμο να διασκεδάζει. Θυμάμαι ότι ήμουν πέντε χρονών και έλεγα στη μαμά μου: «Εμένα δεν με ενδιαφέρει το σχολείο. Θέλω να μόνο να γελά ο κόσμος». Με κοίταζε και έλεγε: «Είναι τρελό το παιδί μου. Δεν είναι καλά» Είχα αυτό το προορισμό. Όσο κι αν προσπάθησα να φύγω από αυτή τη διαδρομή ο Θεός με έπιανε από την πλάτη με έστριβε και μου έλεγε από κει είσαι εσύ».
Πιστεύεις στη μοίρα;
Όχι αποκλειστικά. Υπάρχει και η προσωπική βούληση. Ο Θεός και δείχνει με τα σημάδια του μια κατεύθυνση. Μακάρι να έχεις τη διαύγεια να το καταλάβεις.
Το πιο μεγάλο θαύμα που έχεις ζήσει;
Έχω γλιτώσει χιλιοστά από το να με σκοτώσει αυτοκίνητο στην Πάτρα ενώ ήμουν πιτσιρικάς. Με άγγιξε σα ξυράφι και γλύτωσα. Άλλη μία φορά επίσης σώθηκε η ζωή μου από θαύμα. Ξέρεις με τα χρόνια κατέληξα ότι η κάθε ημέρα είναι ένα μικρό θαύμα.
Σε τρομάζει ο θάνατος;
Όχι γιατί θεωρώ ότι δεν είναι κακό να πεθαίνεις. Ερχόμαστε με ημερομηνία λήξης. Θα ήθελα να ζήσω πολύ ωραία τη ζωή μου. Το τέλος δε μπορώ να το ελέγξω.
Τι σε δίδαξε η απώλεια των δικών σου;
Πώς όταν έρθει η ώρα σου θα φύγεις, όσο και αν προσπαθήσεις να το αλλάξεις. Επίσης αντιλήφθηκα πώς δεν έχει καμία αξία να σκέπτομαι το θάνατο. Οφείλω να σκέφτομαι τη ζωή.
Είμαι περήφανος για τους γονείς μου γονείς που γιατί ουδέποτε τέθηκε θέμα από το σπίτι μου για το αν κάποιος είναι έγχρωμος, λευκός, πλούσιος, φτωχός αδύνατος χοντρός. Ο καλύτερος φίλος μου όταν ήμουν παιδί ήταν από την Αφρική.
Άρα αντιλαμβάνομαι πώς δίνεις μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη αξία στο παρών.
Φυσικά. Ξέρεις οι άνθρωποι έχουμε μία βλάβη από γεννησιμιού μας να εστιάζουμε στην ανεπάρκεια. Πολλές φορές προσθέτουμε έπειτα από το υποθετικό αν πώς όλα θα ήταν διαφορετικά για παράδειγμα, αν είχα δέκα κιλά κάτω, αν ήμουν πρώτο όνομα, αν είχα χρήματα κτλ. Όλο αυτό είναι μία αυταπάτη που σε απομακρύνει από την αλήθεια. Δηλαδή αν δεν έχω το αμάξι, το ρολόι, τα ρούχα είμαι ένα τίποτα; Είναι πολύ ωραίο να έχεις ένα ακριβό αυτοκίνητο και κοιλιακούς αλλά να ισορροπούν με τον εγκέφαλο και το πνεύμα σου. Ζούμε για με την αγωνία του φαίνεσθε μόνο. Είναι τόσο κακό να υποτιμούμε τους εαυτούς μας. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Πας να ψωνίσεις και πάντα αισθάνεσαι ότι δεν έχεις ρούχα ενώ είναι τίγκα όλες οι ντουλάπες σου. Εγώ έχω 800 μαύρα παντελόνια, πουκάμισα, t-shirt και όταν πάω να ψωνίσω αισθάνομαι μία ανεπάρκεια ότι δεν έχω τίποτα και θέλω να τα ψωνίσω όλα. Αυτό είναι μία βλάβη του εγκεφάλου. Πρέπει να πεις «Όχι αγάπη μου… Έχω. Δεν το χρειάζομαι». Η φίλη μου η Μαρίνα Βερνίκου είναι ένα κορίτσι που θα μπορούσε να έχει ότι θέλει. Μία μέρα κατά τη διάρκεια του κορονοιου ενώ περπατούσαμε και της έλεγα «Αχ να πάρω και αυτό και εκείνο» μου απαντά «Γιατί έχεις αυτή τη μανία; Εγώ αγάπη μου δε θέλω ούτε χρειάζομαι τίποτα» Αν καταλάβουμε ότι δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο από το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας όπως είναι. Ας πούμε εγώ που έχω λεύκη παλιά ντρεπόμουν και να το πω. Έβαζα make up πάνω στο σώμα μου και όταν έβγαινα λέρωνα τα πάντα. Το τι σπίτια, τι κρεβάτια, τι τοίχους έχω λερώσει για να καλύψω τη λεύκη. Νόμιζα ότι ο άλλος θα βλέπει τα μπαλώματα. Ξέρεις πόσο απελευθερωτικό ήταν να πω «Ναι έχω λεύκη. Το αποδέχομαι». Τώρα γελάω. Λέω «Το καλοκαίρι βγαίνω σε ζέμπρα». Αυτό είμαι… Μου αρέσω. Με αγαπώ. Ο θεός μου έχει δώσει μία διαφορετικότητα. Κανένας φίλος μου δεν είχε πρόβλημα με αυτό. Όλοι γελάνε που τους λέω ότι ντρεπόμουν».
:
Πότε το αποδέχτηκες ;
Πριν από 4 χρόνια. Είναι ένα κλικ να πεις «εγώ είμαι έτσι ρε παιδιά… Τι να κάνουμε. Με αγαπώ όπως είμαι. Ούτε θέλω να είμαι πιο νέος, ούτε πιο αδύνατος.
Πολλές φορές ο φόβος, η στεναχώρια, η ανασφάλεια δεν επιτρέπουν να αντιληφθούν το χαρακτήρα μας οι άνθρωποι γύρω μας.
Έτσι είναι ακριβώς. Πρέπει να πετάξουμε το φόβο, τη στεναχώρια, την ασφάλεια. Να δεχτούμε ότι είμαστε. Έχω δει στη ζωή μου ανθρώπους με κιλά βαθιά ευτυχισμένους και άλλους fit που λιμοκτονούν να είναι μες στα νεύρα για να μην πάρουν ένα πόντο. Είμαι έξω φρενών με όλες αυτές τις ρατσιστικές τάσεις. O θεός μας έκανε διαφορετικούς για να υπάρχει ποικιλία. Υπάρχουν άνθρωποι ακόμη που σκαλώνουν αν κάποιος είναι λευκός, κίτρινος, μαύρος, Είναι αηδίες όλα αυτά. Είμαι περήφανος για τους γονείς μου γονείς που γιατί ουδέποτε τέθηκε θέμα από το σπίτι μου για το αν κάποιος είναι έγχρωμος, λευκός, πλούσιος, φτωχός αδύνατος χοντρός. Ο καλύτερος φίλος μου όταν ήμουν παιδί ήταν από την Αφρική. Θυμάμαι του έλεγα “όταν πας στην Αφρική θέλω να μου φέρεις ένα ελεφαντάκι” Δεν μεγάλωσα με γονείς που μου είπαν μην κάνεις παρέα με αυτόν ή με τον άλλο. Είναι λυπηρό το 2020 να υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τόσο επιφανειακά.
Το GNTM πλασάρει ένα συγκεκριμένο πρότυπο εξωτερικής εμφάνισης. Σε ενοχλεί ;
Όχι. Δεν με ενοχλεί. Είναι ένας διαγωνισμός, που πάνε ορισμένα κορίτσια. Άλλά κάνουν και άλλα δεν κάνουν. Είναι κρίμα που απογοητεύονται. Έτσι είναι η ζωή. Εμένα με έχουν απορρίψει πάρα πολλές φορές στην αρχή. Ελεγαν “Τι είσαι εσύ; Δεν είσαι τραγουδιστής. Δεν κάνεις. Τι είσαι εσύ; Τραβεστί;”. Ήταν κάπου λογικό γιατί και εγώ δεν είχα αποφασίσει τι είμαι ακριβώς. Όταν με το “I am what I am” βρήκα μία ταυτότητα τότε ο κόσμος ανταποκρίθηκε γιατί και το δικό μου σήμα ήταν πιο καθαρό και ολοκληρωμένο. Εάν δεν περάσεις από απογοητεύσεις, από στενοχώριες, από πολλές οντισιόν δεν θα σε βρεις. Δεν πρέπει να φοβόμαστε το λάθος και την απόρριψη ούτε την γκομενική ούτε την επαγγελματική γιατί αν δε σου κλείσουν μία πόρτα δεν θα ανοίξεις μία άλλη.
Κάποια στιγμή είπες “Δεν μπορώ την κατάνια κατινιά της tv”. Σε ενοχλεί η σημερινή τηλεόραση;
Κάποια πράγματα μου αρέσουν, κάποια πράγματα αντιλαμβάνομαι ότι είναι απαραίτητα. Πέρα από κάποιες εκπομπές στην ΕΡΤ μου λείπουν οι ωραίες συνεντεύξεις. Έχω συγκλονιστεί με την Λένα Αρώνη στο “Art week” και τη Βίκυ Φλέσσα που έκανε εξαιρετικές συνεντεύξεις με σπουδαίους ανθρώπους. Είδα μία συνέντευξη του Τίτου Πατρικίου και μου άλλαξε τη ζωή. Έλεγε μεταξύ άλλων |”Οι άνθρωποι περιμένουμε σαν ρούχα να ρθει να μας φορέσει ένας άλλος άνθρωπος” Ήταν τόσο συγκινητικό”.
Πώς άλλαξε τη ζωή σου ο Τίτος Πατρίκιος;
Έλεγε πώς η πραγματική μάχη είναι στην κοινωνία και όχι στην απομόνωση.Στο να βγαίνεις έξω να αντιπαρατίθεσαι με τις απόψεις σου. Μέσα από τη διαφωνία γεννιέται κάτι καινούργιο. Αυτή είναι η δημοκρατία. Μου άνοιξε το μυαλό και τον ευχαριστώ δημόσια όπως και ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος τον οποίο εκτιμώ απεριόριστα. Το βιβλίο του “Στου δρόμου τα μισά” πρέπει να το διαβάσουν όσοι είναι μετά τα 40. Οφείλεις μετά από κάποια ηλικία να αφήσεις πράγματα πίσω σου να ελαφρύνεις.
Εσύ τι άφησες πίσω σου μετά τα σαράντα;
Αισθάνθηκα ότι με αγαπώ περισσότερο και ότι δεν χρειάζεται να κάνω παραπάνω πράγματα για να με αγαπήσουν οι άλλοι.
Αν εξαιρέσουμε το “Your Face Sounds Familiar”, αλλά και την εκπομπή “Ζω ένα δράμα” που έκανες πριν από μία δεκαπεντακονταετία δεν έχεις εκτεθεί ιδιαίτερα στην τηλεόραση.
Εγώ ξεκίνησα με έρωτα για το σινεμά. Είχα την τύχη η πρώτη μου δουλειά να είναι η ελληνική ταινία “Πάνω κάτω και πλαγίως” με την Ειρήνη Παππά, σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη. ‘Ημουν κομμωτής στην Πάτρα με είχαν βρει από κάτι διαφημιστικά πέρασα οντισιόν από τον ίδιο τον Κακογιάννη με τον οποίο μείναμε φίλοι πάρα πολλά χρόνια. Τον λάτρευα και με αγαπούσε πάρα πολύ. Ήταν για μένα ολόκληρο σχολείο να μου δίνει συμβουλές και να μου μιλάει για την τέχνη ο Μιχάλης Κακογιάννης. Δεν έκανα σχολή υποκριτικής αλλά συνάντησα τεράστιες σχολές από πιτσιρίκι. Βρέθηκα ξαφνικά μέσα στο σινεμά, που υπήρχε οργάνωση και ποιότητα. Η τηλεόραση είναι fast food. Αυτό το “ξεπέτα” εμένα δεν μου άρεσε.
Έρχομαι και στην τεράστια αδυναμία σου, την Άντζελα Δημητρίου!
Την αγαπώ γιατί η ζωή της είναι μία σαπουνόπερα. Είναι ένας άνθρωπος που δεν βοηθήθηκε από κανένα. Πολεμήθηκε και κατάφερε να είναι super star. Καμία τραγουδίστρια δεν έχει κάνει τα ρεκόρ της Άντζελας Δημητρίου στα λουλούδια, τις καψούρες, τα πιάτα, τις σαμπάνιες. Έχει ζήσει μυθική ζωή.
Και είναι for ever and ever αποτελεί βασική πρωταγωνίστρια των show σου.
Μα δεν θέλει το κοινό να την απαρνηθώ. Είναι απαίτηση του. Την Άντζελα τη σέβομαι πάρα πολύ.
Βέβαια πολλές φορές έχει παρεξηγηθεί μαζί σου
Δεν με πειράζει. Μπορεί να παρεξηγηθεί και να μου τα σουρνει. Ας λέει ότι θέλει. Της το επιτρέπω. Την αγαπάω βαθιά η Αντζελα. Είναι σα μωρό παιδί και εγώ με αυτό το κομμάτι της επικοινωνώ. Ξέρω ότι είναι ένα πλάσμα που έχει πονέσει πολύ, έχει ζήσει έντονα, είναι μάγκας, δουλευταρού και απίστευτη επαγγελματίας.
