Την δεύτερη πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της θέλησε να περιγράψει η Κωνσταντίνα Ευριπίδου, με μια ιδιαίτερα συγκινητική ανάρτηση στο προσωπικό blog που διατηρεί στο διαδίκτυο.
Λίγες μέρες αφότου υποδέχτηκε τον μικρό Νίκο, η παρουσιάστρια θέλησε να “ανοίξει” την καρδιά της και να μιλήσει στις διαδικτυακές της φίλες για το θαύμα που έζησε για δεύτερη φορά.
Η ίδια εξομολογήθηκε ότι έγινε κατά την ημέρα του τοκετού, από την αρχή που άφησε την Αριάδνη στο σπίτι μέχρι και την ώρα που αντίκρισε για πρώτη φορά τον μπέμπη της.
Ήρθε η ώρα να σας πω γι αυτή την χελωνίτσα που μ´εκανε και λύγισα λίγες ώρες πριν φέρω στον κόσμο τον μικρούλη μου.
Είναι 11:50 μόλις ξύπνησε για ένα γεύμα ο Νικόλας και εγώ έχω τόση έμπνευση μέσα στη νύστα και την αϋπνία μου που δεν κρατιέμαι για να γράψω αυτό το ποστ/ημερολόγιο. Ήταν Τετάρτη 06.05 (38 εβδομάδων) ξύπνησα πρωί και ένιωθα γενικά πολύ βάρος , κούραση, και πόνο στη μέση! Την προηγούμενη πήγαμε βόλτα στην θάλασσα για περπάτημα και έμεινα στην μέση της μικρής διαδρομής που κάναμε. Με κτύπησε ενας περίεργος πόνος στην κοιλιά και στην μέση που νόμιζα οτι θα γεννούσα εκεί! Τελικά ήταν προπομπός του τι θα ερχόταν την επόμενη μέρα! Έλεγα σε όλους οτι σ´αυτη την εγκυμοσύνη θα γεννήσω πιο νωρίς το ένιωθα! Τετάρτη πρωί λοιπόν… με έντονους πόνους στη μέση… ο Νεκτάριος επέμενε να πάρουμε τον γιατρό, εγώ του έλεγα λίγο ακόμα είμαι εντάξει, θα τελειώσω τα σχέδια μου με την Αριάδνη και μετα! Τελικά πήρε τον γιατρό… του είπε «ετοιμάστε τα πράγματα σας κ σας περιμένω»! Μου είπε «φευγουμε παμε κλινική»! ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ! Να σηκωθώ απο την Αριάδνη και τα σχέδια μας και να φύγω για 3 μέρες, μπορεί να ήταν κ πιο πολλές δεν ήξερα… την είχαμε προετοιμάσει, της λέγαμε πολλές μέρες πριν ότι θα λείψουμε για 3 μέρες να πάμε στο γιατρό που θα με βοηθούσε να βγει ο αδερφούλης απο την κοιλιά!
Ήρθε η ώρα λοιπόν! Για μένα η πιο δύσκολη! Της είπαμε πρέπει να φυγουμε σε λίγο… κάναμε μια τεράστια αγκαλιά… δεν την άφηνα απ´τα χέρια μου ήθελα να ρουφήξω την μυρωδιά της, την θετική αύρα της την αθωότητα της, την αγάπη της και την ανασφάλεια που ένιωθε! Φτάσαμε στο ιατρείο λοιπόν! Ο γιατρός μετά από εξέταση μας είπε… “το δωμάτιο σου Κωνσταντίνα μου είναι έτοιμο κατεβάστε τα πράγματα απο το αυτοκίνητο και μέχρι το βραδυ θα γεννήσουμε”! Με τόση σιγουριά!
Έφτασε η μέρα λοιπόν! Νόμιζα οτι δεν θα ένιωθα τοση ανυπομονησία και άγχος αυτή τη φορά! Όλα πιο μεγάλα όμως και πιο δύσκολα μετα απ όσα περάσαμε με την καραντίνα! Τοκετός μόνο με τον σύζυγο και κάτω υπο προϋποθέσεις! Κάναμε και οι δυο το τεστ κορωνοιού 5 μέρες πρίν γι αυτό και επετράπηκε στον Νεκτάριο η είσοδος στην κλινική! Ούτε γονείς, ούτε αδέρφια κανείς εκεί! Θυμάμαι στην Αριάδνη 15 άτομα περίμεναν έξω απο την αίθουσα τοκετού και αυτό ήταν υπέροχο!
Η σκέψη μου όμως πάντα στην Αριάδνη κάθε λεπτό, μήπως επρεπε να καθυστερήσω λιγο ακόμα στο σπίτι μαζί της, δεν θα γνωρίσει αμέσως τον αδερφούλη της, δεν θα είναι μαζί μου στο δωμάτιο… και άλλες πολλές! Περνούσαν οι ώρες με ελαφρύ πόνο στη μέση κ πολύ καλή διαθεση! Έκανα τις ασκήσεις που μου είπε η Ελίνα μια γλυκιά νοσοκόμα η οποία μου εξήγησε όλες τις αναπνόες τοκετού αλλα και ασκήσεις για να βοηθήσουμε τον μικρούλη να κατεβεί πιο χαμηλά!!! Δεν περνούσε η ώρα! Μέχρι που λιγο μετά το μεσημερι με εξέτασε και παλι ο γιατρός μου κ εκεί έσπασαν και τα νερά! Απο εκείνη την ώρα και μετα οι πονοι άρχισαν να εμφανίζονται όλο και πιο συχνοι ολο και πιο έντονοι!
Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε η Αριάδνη με τους γονείς μου έξω απο την κλινική και μου φώναξε απο το παράθυρο/μπαλκόνι ( δεν μπορούσε κανείς να εισέλθει στην κλινική )! «Μου φώναξε μάμα μου είσαι καλά;;; Πάω βολτα για παγωτό με τον παππού και τη γιαγιά και ηρθα να σε δώ…να σου πω να εισαι δυνατή και να σου αφήσω την χελωνίτσα μου να σε προσέχει να μην πονάς και να σου κανει παρέα»… ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ……… η πιο δυνατή στιγμή της ημέρας, εκεί λύγισα, πλάνταξα, ελιωσα, και ένιωσα πόσο πολύ θελω να γεννήσω, να πάρω τον μικρό και να γυρίσουμε πισω στην Αριάδνη!
Τρείς ώρες μετά λοιπόν με αρκετούς πονους μπήκα σιγά σιγά στο δωμάτιο τοκετού… 11.00 ακριβώς ακούσαμε το πρώτο κλάμα του 2ου θαύματος μου! Ο μικρός Νίκος γεννήθηκε 2.960 και αμέσως μόλις βγήκε κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου… ασύλληπτες στιγμές… Μια μέρα γεμάτη θαύματα, αγάπη, ευγνωμοσύνη, δύναμη, θέληση, πίστη! Ένας γιατρός τρομερά ψύχραιμος και γλυκός που χωρίς αυτόν καμιά γέννα δεν θα ήταν ίδια. Με έκανε για 2η φορά να αφεθώ με τόση εμπιστοσύνη στα χέρια του! Με τις μαίες που ήταν τόσο βοηθητικές με θετική διάθεση πάντα και η παρέα μου 3 μέρες!
Με ένα σύντροφο που ήξερε την κάθε στιγμή πως να βοηθήσει, πρακτικά και ψυχολογικά… με μια χελωνίτσα να μου δίνει την δύναμη της κόρης μου… μια μέρα αλλιώτικη, περίεργη, γεμάτη εναλλαγές συναισθημάτων, ευλογία και πάνω απ όλα αγάπη και το θαύμα της ζωής και της φύσης… 06.05.20 λοιπόν… Μια μέρα που μου άλλαξε την ζωή για πάντα… αλλη μια μέρα που δεν θα ξεχάσω
